κάποτε στο Ρόδον: the cramps live στο Ρόδον Club 30 Νοεμβρίου 1991

Το 1991 γνώριζα του cramps μόνο από αντεγραμμένες κασέτες. Το μόνο οπτικό ερέθισμα σχετικά με το συγκρότημα, ήταν το εξώφυλλο του "songs the lord taught us"

Όταν έμαθα οτι έρχονται στο Ρόδον για συναυλία, τσίμπησα το πεντοχιλιαράκι μου και κατέβηκα στο κέντρο να αγοράσω εισιτήριο με ελαφρά πηδηματάκια. Εκανε 3,500 δρχ (Λιγότερο απο 10 ευρώ...)

Αυτή η βιασύνη και το γεγονός ότι το εισιτήριο μου ήταν το νούμερο 0031 μου δημιούργησε και το κόλλημα να θέλω πάντα, να έχω όσο πιο μικρό αριθμό εισιτήριου γίνετε. Στη συναυλία πήγαμε με τη Δανάη, την Άννα που μου άρεσε.... και τον γκόμενο της τελευταίας. Το καλό είναι ότι η τελευταία δυσάρεστη έκπληξη, έφυγε αμέσως από το μυαλό μου όταν μπήκαμε στο Ρόδον. Εξώστη και πάλι σε ένα ρόδον κατάμεστο, με όλον τον κόσμο να κράζει το support και να περιμένει ουρλιάζοντας τους cramps.

Oταν βγήκαν στη σκηνή πάγωσα ελαφρώς... το κοινό έκανε ασύλληπτη φασαρία και φώναζε ενθουσιασμένο.. Ο Lux Interior είχε εμφανιστεί με την κλασική αγαπημένη του περιβολή, για την οποία καθόλου δε με προϊδέασε το εξώφυλλο του "songs the lord taught us"
Κόκκινο Βινιλιέ μπουστάκι... Κόκκινο βινιλιέ κολλητό παντελονάκι και μαύρη γόβα στιλέτο.

Zoύσαμε στην DC Comics.

Περπάτησε με τη χάρη της catwoman, τον τσαμπουκα του φροστ, τη γκοθίλα του batman και την παρανοια του joker μέχρι το κέντρο της σκηνής, oπου κάθισε ακίνητος και κοιτουσε το κοινό ανεκφραστος. (χωρίς όμως να είναι λουγκρα όσο ο ρομπιν)

Αριστερα δεξια του δυο "γκομενες" ημίγυμνες... γοβες στιλετα... τρελά στριγκακια, δικτυωτά καλσόν και οι μπλουζες τους απόλυτα see through, δεν εκρυβαν τίποτα απο τα τεραστια σιλικονάτα βυζία. Πάλι εκπληξη. Το εξώφυλλο του "songs the lord taught us" εχει μόνο μια γυναίκα... την Poison Ivy.

To κοινό είχε αλλαλιασει! Ο Lux σήκωσε το μικρόφωνο με το τριποδακι του και το αφησε να πεσει στη σκηνη.

Ννουπ υπόκωφο και λιγος μικροφωνισμός... η φασαρία κοπαζει κάπως...

Το ξανασηκώνει και το αφήνει.... ντουπ... ολο το ροδον έσκασε.. δεν μιλαει κανεις... ο Lux κολαει το μικρόφωνο στο στομα και λεει παθιάρικα:
-Ι wanna get in your paaaaaaaaaants

Χειροκροτήματα, φωνές, χαμός.... Μέχρι να περάσουν τα πρώτα 20 δευτερα του κομματιού και να πει τους στιχους:

[May I have this dance?
Can I get in your pants?
May I squeeze on them shoes?
Sing you maybe some blues? ]

είχε ηδη κατεβάσει το παντελόνι του τόσο, που βλέπαμε ολοι τον κώλο του και όχι μονο...Ετσι ξεκίνησε η συναυλία!

Mεχρι να τελειωσει είχε βγάλει και το μπουστακι και ουσιαστικά με το ενα χερι κρατουσε το μικρόφωνο και με το αλλο το παντελόνι, που κάθε τόσο γλιστρουσε και αποκαλυπτε τα κάλλη του. Ο Lux εβγαζε μια απίστευτη επιβολή και ενέργεια στο κοινό. Καθε φορά που έκαναν διάλειμμα όμως και τραβιοντουσαν ολοι στα παρασκήνια απο την αριστερή έξοδο της σκηνής, άλλος έκλεβε την παρασταση. Η poison Ivy αφηνε με στυλ την κιθάρα της και με κινηση πασαρελας, περπατουσε απο την ακρη δεξια που στεκόταν κι επαιζε, μεχρι την αριστερη προκαλώντας υστερια.

Σε ένα τετοιο διαλειμα λεω στον γκόμενο της Αννας: Δεν παμε κατω σιγα σιγα να δουμε και τα γκομενακια με το μπασο και την κιθάρα απο κοντα?
-Δεν ειναι και τα δυο γκομενακια μου λεει...
Ο μπασίστας ηταν τραβελι...(!).. η κατασταση ειχε αρχίσει να γινεται εξαιρετικα cramped. Το αγαπητο μου εξώφυλλο του "songs the lord taught us" δεν μου είχε πει τιποτα τελικα.
Το κλου είναι οτι φτάσαμε κάτω οπου και λιώσαμε. Δεν υπάρχουν λόγια να εξηγησεις σε κάποιον πως είναι να ακους live το human fly, το crusher, το tear it up, το surfin bird.....

ααααααααα....το surfin bird.........
Οταν φτάσαμε στο surfin bird η κατασταση ηταν αλλου. Στο papahooma ma mao o ανθρωπος ηταν σε πλήρη εξταση και μαζι του παρέσυρε κι εμας. Αριστερα δεξια στη σκηνη υπήρχαν δυο τεράστια ηχεία..

Ειχε σχεδον καταπιει το μικρόφωνο και προσπαθούσε ενα ανεβει πανω τους μουγκρίζοντας στα αυτία μας. Πισω οι υπολοιποθ τζαμάριζαν ξεφρενα. Παντα με τις γόβες και παντα προσπαθώντας- ματαια πολλες φορες- να κρατήσει το παντελόνι του στη θέση του, πιανόταν απο καλωδια και woofer και αναρριχόταν στα ηχεία.

Οταν καποια στιγμη είδε οτι αυτό δε λειτουργεί, τύλιξε καπως το μικρόφωνο στο χερι και αξιοποιησε μεχρι και τα δόντια του για να πιαστει απο κάπου... Ματωσε αλλα τα καταφερε! Πάνω στο πανυψηλο ηχειο πλεον, με ενα κοκκινο απο τα αιματα χαμόγελο και να σταζει ολοκληρος απο τον ιδρωτα συνεχισε να ουρλιαζει, μεχρι που πιάστηκε απο την κουρτίνα και με κίνηση ταρζαν(!) έφτασε παλι στο κεντρο της σκηνης. Εκει προσγειώθηκε με ακρίβεια Μελισσανίδη πανω στις πανυψηλες γόβες.. χωρις να σπασει τακουνι και χωρις να κουνηθει χιλιοστο.. καρφωμένος στο κεντρο μια ημικατεστραμένης σκηνης, συνέχισε να τραγουδα.

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγραψεις τους cramps. To ροδον ήταν μικρός χώρος και οι συναυλιες γινόταν στη σειρά. Τα group συνήθως έπαιζαν Παρασκευη και στο καπακι Σαββατο, σπανια και Πεμπτη η Κυριακή.
Οι cramps ηταν απο τα συκροτήματα που αν τους εβλεπες Παρασκευή, ήθελες να ξαναπας και το Σαββατο, αλλα τα οικονομικά μου δεν με βοηθισαν ποτε να κανω κατι τετοιο. Τους είδα αλλη μια φορα, ενα η δυο χρόνια μετα, πάλι στο Ρόδον, σε αλλη μια τελεια συναυλια που διεφερε μονο στο οτι ο Lux φορουσε μαυρα κολαν. Οι μουσικες τους κορυφαίες και η σκηνική παρουσία παντα τέλεια.

Το 97 νομίζω ήρθαν για μια τελευταια φορα στο ρόδον. Κανενας δεν ερχόταν μαζί μου και ο μαλακας δεν πήγα να τους δω μονος μου. Ο Lux που περασε τη ζωη του μεσα εξω σε κεντρα απεξάρησης και τρελαδικα πεθανε το 2009 και δεν θα δώ ποτέ αλλη συναυλία του.

Για την ιστορία, το βράδυ εκείνο εφυγα με τη Δανάη που ειχε δωσει ενα γαματο ραντεβου με τον μπαμπα της στην Ομονοια.... Δεν ήταν τοσο χάλια οσο σημερα αλλα το να περιμένεις ενα μπαμπα με μια γκόμενα στην Ομόνοια στις 2 το βράδυ ηταν πάντα αξιόλογη εμπειρία.

Εκτός απο τη φωτο του ειστηρίου καμια εικόνα η video δεν έχει άμεση σχέση με εκείνο το βράδυ.